1.5. Namaza Davet:

        Ezan Müslümanlar Medine’ye hicret ettikten sonra burada ensar ve muhacirle birlikte bir İslam toplumu meydana geldi. Bu dönemde ibadetler konusunda bazı gelişmeler oldu. Bunların başlıcaları: Ezanın belirlenmesi, kıblenin değişikliği, orucun, zekatın ve tesettürün farz kılınması- dır. Müslümanlar Mekke’de iken ibadetlerini gizlice yapıyor, namazlarını kimsenin göremeyeceği yerlerde kılıyorlardı. Dolayısıyla orada namaza açıktan davet etmek gibi bir imkân yoktu. Ancak Medine’de şartlar değişmişti. Artık müşriklerin zulüm ve baskıları çok gerilerde kalmıştı. Müslümanlar namazlarını rahatlıkla kılıyorlardı. Fakat, namaz vakitlerinde herkesi bir araya toplayacak bir davet şekli henüz tespit edilmemişti. Müslümanlar namaz vakti yaklaşınca mescide geliyor, vakit girincede namazlarını kılıyorlardı. Peygamberimiz hicretten bir süre sonra ashabını toplayarak namaza nasıl davet edileceğiyle ilgili onlarla istişare etti. Bazı sahabeler namaz vakitlerinde, Hristiyanlarda olduğu gibi çan çalınmasını, diğer bir kısmı Yahudiler gibi boru üflenmesini, bir kısmı da Mecusilerinki gibi namaz vakitlerinde ateş yakılıp yüksek bir yere götürülmesini teklif etti. Çeşitli görüşlerin ileri sürüldüğü istişare sonucunda kesin bir karara varılamadı. Peygamber Efendimiz de yapılan bu teklifleri başka dinlerin uygulamalarına benzediği için uygun bulmadı. O sırada Hz. Ömer söz aldı:”Ya Resulallah! Halkı namaza çağırmak için neden bir insan görevlendirilmesin?” diye sordu. Peygamberimiz o anda Hz. Ömer’in teklifini uygun gördü ve Bilal-i Habeşi’ye “Kalk ya Bilal, namaz için seslen.” dedi. Medine sokaklarında, “es-salah, es-salah diye seslenerek Müslümanları namaza çağırmaya başladı.