Ensarın, muhacir kardeşlerine gösterdikleri bu örnek misafirperverlik, cömertlik ve fedakârlık “Daha önceden Medine’yi yurt edinmiş ve gönüllerine imanı yerleştirmiş olan kimseler, kendilerine hicret edip gelenleri severler; onlara verilenler karşısında içlerinde bir çekememezlik hissetmezler; kendileri zaruret içinde bulunsalar bile onları kendilerinden önde tutarlar. Nefsinin tamahkârlığından korunabilmiş kimseler, işte onlar saadete erenlerdir.”8 ayetiyle Kur’an’da övülmüştür. Sevgili Peygamberimiz (s.a.v) kardeşlik anlaşmasını yaparken, rastgele iki Müslümanı bir araya getirmemişti. Peygamberimiz Müslümanları iyice tanıdıktan, durumlarını inceledikten ve kardeş yapılacak her bir ailenin ortak özeliklerini belirledikten sonra muhacir ile ensarı 9 birbirine kardeş yapmıştı. Mesela, Selmân-ı Fârisî ile Ebu’d-Derdâ, Ammar ile Huzeyfe, Mus’ab ile Ebu Eyyûb Hazretleri arasında mizaç, zevk, hissiyat itibarıyla tam bir ahenk vardı.10 Yapılan kardeşlik anlaşmasına göre ensardan maddi imkânları iyi olan ailelerden her biri, muhacirlerden bir aileyi yanına alacaktı. Mallarını onlarla paylaşacak, beraber çalışıp beraber kazanacak, onların Medine toplumuna ve hayat şartlarına alışmalarını sağlayacaktı. Toplantıdaki herkes bu şartları kabul etti.11 Kurulan bu kardeşlik köprüsü, hiçbir milletin tarihinde rastlanmayacak eşsiz bir şeref tablosu olmuştur. Bu kardeşlik neticesinde meydana gelen dayanışma, yardımlaşma ve hayırseverlik Müslümanların güç- lenmesinde, Medine İslam toplumunun ve devletinin sağlam temeller üzerine bina edilmesinde oldukça önemli bir yere sahiptir. Çeyrek asır gibi kısa bir sürede İslam’ın yarımadanın tamamına hatta farklı kıtalara bölgelere yayılması, bu din kardeşliğinin eseridir denilebilir.